با حضور مجازی اساتید، دانشجویان و رئیس دانشگاه؛
یازدهمین همایش سالانه انجمن فلسفه تعلیم و تربیت ایران با عنوان «فلسفه آموزش مجازی» در دانشگاه بوعلی‌سینا برگزار شد
یازدهمین همایش سالانه انجمن فلسفه تعلیم و تربیت ایران با عنوان «فلسفه آموزش مجازی»، با حضور مجازی اساتید و دانشجویان، در دانشگاه بوعلی‌سینا برگزار شد.
تاریخ انتشار: ۱۷:۱۸ - ۰۸ اسفند ۱۴۰۰
به گزارش بسنا، یازدهمین همایش سالانه انجمن فلسفه تعلیم و تربیت ایران با عنوان «فلسفه آموزش مجازی» در دانشگاه بوعلی‌سینا برگزار گردید.
این همایش که به دلیل رعایت پروتکل‌های بهداشتی به صورت مجازی برگزار شد، شامل چهار پنل (ارائه ۱۲ مقاله به صورت سخنرانی)، یک نشست و همچنین چهار سخنرانی ویژه بود، که در چهار محور به تحلیل و بررسی آموزش مجازی پرداخت؛ از جمله این محور‌ها تبیین فلسفی آموزش مجازی؛ فرصت‌ها و چالش‌های آموزش مجازی؛ ترسیم چشم انداز مطلوب آموزش مجازی در ایران؛ آموزش مجازی در دوران کرونا و راهکار‌های لازم برای مواجهه نظام تربیتی با دوران پساکرونا بود.
دکتر حسین رضوان رئیس دانشگاه بوعلی‌سینا، در مراسم افتتاحیه این همایش، به چالش کم رنگ شدن تربیت در دوره آموزش مجازی اشاره کرده و گفت: دانشگاه و سیستم آموزشی دو وظیفه اصلی دارد، یکی در حوزه «آموزش» و دیگری در حوزه «تربیت». در آموزش مجازی، فرصتی برای حوزه آموزش به وجود آمد و اتفاقا در صورت فراهم بودن زیرساخت‌های لازم، می‌شود از این فرصت برای آموزش استفاده کرد.
وی خاطرنشان کرد: در حوزه تربیت با چالش‌هایی مواجه هستیم و عدم حضور متربی در کلاس درس و عدم معیت وی در کنار استاد، موجب چالش‌هایی در حوزه تربیت و شاگردپروری شده است که اساتید نباید از این رسالت مهم دانشگاه غافل باشند و قاعدتاً می‌بایست همگی به سهم خود به ارتقای این رسالت کمک کنیم.
در ادامه، دکتر فرامرز محمدی پویا دبیر علمی همایش به مبحث پارادایم‌های سه گانه آموزش پرداخته و اشاره کرد: بسیاری از سیستم‌های آموزشی دنیا تا قبل از ورود به دوره همه گیری کرونا در پارادایم اول آموزش یعنی آموزش به صورت حضوری بودند و ویژگی پارادایم اول «هم مکانی» و «هم زمانی» در آموزش بود. با همه گیری کرونا، تقریباً تمام سیستم‌های آموزشی جهان به سمت پارادایم دوم آموزش یعنی آموزش به صورت مجازی رفتند و با یک مهاجرت و کوچ پداگوژیکی مواجه شدیم که ویژگی پارادایم دوم «غیر هم مکانی» و «تلفیق هم زمانی و غیر همزمانی» است.
وی افزود: از آنجا که این مهاجرت و کوچ پداگوژیکی از آموزش حضوری به آموزش مجازی، ابتدائاً دفعی و غیرقابل پیش بینی بود، لذا مهارت‌های ورود به این پارادایم آن چنان که باید و شاید در بین دانشجویان و دانش آموزان پرورانده نشد و ایشان با مهارت‌هایی از جمله سواد رسانه‌ای، اخلاق یادگیری و ... آشنا نشدند و این همان حلقه مفقوده پارادایم دوم آموزش محسوب می‌شود.
وی خاطرنشان کرد: متأسفانه اینطور برداشت می‌شود که با از بین رفتن کرونا و حضوری شدن دانشگاه‌ها و مدارس، ما مجدد به پارادایم اول آموزش باز می‌گردیم در صورتی که اینگونه نخواهد بود، بلکه با توجه به تجارب دوره پاندمی و تگرش و بینش حاصل شده برای کنشگران نظام آموزشی (اساتید و دانشجویان و ...) لاجرم به پارادایم سومی از آموزش ورود پیدا می‌کنیم که دیگر نه صرفاً حضوری است و نه صرفاً مجازی.
محمدی پویا اضافه کرد: پارادایم سوم آموزش، ترکیبی از حضوری و مجازی خواهد بود که به فراخور رشته‌های تحصیلی هم از فرصت‌های آموزش حضوری بهره می‌برد و هم از فرصت‌های آموزش مجازی و روش‌هایی همچون آموزش و یادگیری معکوس در این فضا بسیار مورد توجه قرار خواهد گرفت.
وی یادآور شد: از آنجا که می‌دانیم قرار است با بازگشایی دانشگاه‌ها و مدارس -در آینده‌ای نزدیک- به پارادایم سوم آموزش ورود کنیم، بنابراین یکی از الزامات سیستم‌های آموزشی این است که می‌بایست از هم اکنون به احصاء مهارت‌ها و شایستگی‌های لازم برای فعالیت در این پارادایم آموزشی پرداخته و به ارتقای این مهارت‌ها در اساتید و دانشجویان (معلمان و دانش آموزان) همت گماریم تا سیستم آموزشی با کیفیت تری را نهادینه کنیم.
این همایش که به دلیل رعایت پروتکل‌های بهداشتی به صورت مجازی برگزار شد، شامل چهار پنل (ارائه ۱۲ مقاله به صورت سخنرانی)، یک نشست و همچنین چهار سخنرانی ویژه بود، که در چهار محور به تحلیل و بررسی آموزش مجازی پرداخت؛ از جمله این محور‌ها تبیین فلسفی آموزش مجازی؛ فرصت‌ها و چالش‌های آموزش مجازی؛ ترسیم چشم انداز مطلوب آموزش مجازی در ایران؛ آموزش مجازی در دوران کرونا و راهکار‌های لازم برای مواجهه نظام تربیتی با دوران پساکرونا بود.
دکتر حسین رضوان رئیس دانشگاه بوعلی‌سینا، در مراسم افتتاحیه این همایش، به چالش کم رنگ شدن تربیت در دوره آموزش مجازی اشاره کرده و گفت: دانشگاه و سیستم آموزشی دو وظیفه اصلی دارد، یکی در حوزه «آموزش» و دیگری در حوزه «تربیت». در آموزش مجازی، فرصتی برای حوزه آموزش به وجود آمد و اتفاقا در صورت فراهم بودن زیرساخت‌های لازم، می‌شود از این فرصت برای آموزش استفاده کرد.
وی خاطرنشان کرد: در حوزه تربیت با چالش‌هایی مواجه هستیم و عدم حضور متربی در کلاس درس و عدم معیت وی در کنار استاد، موجب چالش‌هایی در حوزه تربیت و شاگردپروری شده است که اساتید نباید از این رسالت مهم دانشگاه غافل باشند و قاعدتاً می‌بایست همگی به سهم خود به ارتقای این رسالت کمک کنیم.
در ادامه، دکتر فرامرز محمدی پویا دبیر علمی همایش به مبحث پارادایم‌های سه گانه آموزش پرداخته و اشاره کرد: بسیاری از سیستم‌های آموزشی دنیا تا قبل از ورود به دوره همه گیری کرونا در پارادایم اول آموزش یعنی آموزش به صورت حضوری بودند و ویژگی پارادایم اول «هم مکانی» و «هم زمانی» در آموزش بود. با همه گیری کرونا، تقریباً تمام سیستم‌های آموزشی جهان به سمت پارادایم دوم آموزش یعنی آموزش به صورت مجازی رفتند و با یک مهاجرت و کوچ پداگوژیکی مواجه شدیم که ویژگی پارادایم دوم «غیر هم مکانی» و «تلفیق هم زمانی و غیر همزمانی» است.
وی افزود: از آنجا که این مهاجرت و کوچ پداگوژیکی از آموزش حضوری به آموزش مجازی، ابتدائاً دفعی و غیرقابل پیش بینی بود، لذا مهارت‌های ورود به این پارادایم آن چنان که باید و شاید در بین دانشجویان و دانش آموزان پرورانده نشد و ایشان با مهارت‌هایی از جمله سواد رسانه‌ای، اخلاق یادگیری و ... آشنا نشدند و این همان حلقه مفقوده پارادایم دوم آموزش محسوب می‌شود.
وی خاطرنشان کرد: متأسفانه اینطور برداشت می‌شود که با از بین رفتن کرونا و حضوری شدن دانشگاه‌ها و مدارس، ما مجدد به پارادایم اول آموزش باز می‌گردیم در صورتی که اینگونه نخواهد بود، بلکه با توجه به تجارب دوره پاندمی و تگرش و بینش حاصل شده برای کنشگران نظام آموزشی (اساتید و دانشجویان و ...) لاجرم به پارادایم سومی از آموزش ورود پیدا می‌کنیم که دیگر نه صرفاً حضوری است و نه صرفاً مجازی.
محمدی پویا اضافه کرد: پارادایم سوم آموزش، ترکیبی از حضوری و مجازی خواهد بود که به فراخور رشته‌های تحصیلی هم از فرصت‌های آموزش حضوری بهره می‌برد و هم از فرصت‌های آموزش مجازی و روش‌هایی همچون آموزش و یادگیری معکوس در این فضا بسیار مورد توجه قرار خواهد گرفت.
وی یادآور شد: از آنجا که می‌دانیم قرار است با بازگشایی دانشگاه‌ها و مدارس -در آینده‌ای نزدیک- به پارادایم سوم آموزش ورود کنیم، بنابراین یکی از الزامات سیستم‌های آموزشی این است که می‌بایست از هم اکنون به احصاء مهارت‌ها و شایستگی‌های لازم برای فعالیت در این پارادایم آموزشی پرداخته و به ارتقای این مهارت‌ها در اساتید و دانشجویان (معلمان و دانش آموزان) همت گماریم تا سیستم آموزشی با کیفیت تری را نهادینه کنیم.