پایگاه خبری دانشگاه بوعلی سینا- بسنا

تعداد بازدید: ۹۷۵۳
|
کد خبر: ۵۴۷۴
در این یادداشت بخوانید؛

بررسی سندیت هفتم صفر؛ اقوال تاریخی روز شهادت امام حسن (ع) و ولادت امام کاظم (ع)

هفتم صفر از سال‌ها پیش در میان بزرگان و علمای حوزه به عنوان روز شهادت قوی‌تر بوده است و جنبه عزا و سوگواری در آن بیشتر است تا جنبه شادی و گرامیداشت ولادت امام موسی کاظم (ع) و این سیره همچنان تا امروز ادامه دارد.
تاریخ انتشار: ۱۰:۱۴ - ۲۳ شهريور ۱۴۰۰
به گزارش بسنا و به نقل از فرهنگ نیوز، روز هفتم ماه صفر در تقویم‌های رسمی کشور به عنوان روز ولادت امام موسی کاظم (ع) نامگذاری شده است. اما هفتم ماه صفر در میان مراجع و علما به خصوص در شهر قم به عنوان روز شهادت امام حسن مجتبی (ع) روز عزا و تعزیه است و علمای شیعه همواره به این موضوع ملتزم بوده اند. سابقه این موضوع در شهر قم از زمان حضرت آیت الله حائری یزدی است و هنوز هم علما و مراجع بر اساس همان سنت، روز هفتم صفر را روز شهادت امام حسن مجتبی (ع) می‌دانند و مجلس عزاداری برپا می‌نمایند.

هفتم صفر از سال‌ها پیش در میان بزرگان و علمای حوزه به عنوان روز شهادت قوی‌تر بوده است و جنبه عزا و سوگواری در آن بیشتر است تا جنبه شادی و گرامیداشت ولادت امام موسی کاظم (ع) و این سیره همچنان تا امروز ادامه دارد.

همچنین از شاگردان مرحوم شیخ عبدالکریم حائری مؤسس حوزه علمیه و ایت الله بروجردی نیز نقل میشود نظر این دو بزرگوار در خصوص سالروز شهادت امام حسن مجتبی روز هفتم ماه صفر بوده است و با تعطیلی دروس این روز را به عزاداری میپرداختند حوزه علمیه نجف هفتم ماه صفر را به مناسبت شهادت امام حسن مجتبی (علیه السلام) تعطیل میباشد و مراسم سوگواری برگزار می کنند.

لازم به ذکر است که بنابر اسناد موجود، قول هفتم صفر از زمان امام کاظم «علیه السلام» رواج داشته و از سوی قاسم بن ابراهیم الرسّی «البرسی» ۱۶۹-۲۴۶ هجری قمری عنوان شده است.

قبل از ورود به بحث لازم است که قاسم بن ابراهیم را از دیدگاه رجالییون معرفی کنیم:

نجاشی رجالی بزرگ در مورد قاسم بن ابراهیم اینگونه مینویسد: «قاسم پسر ابراهیم طباطبا پسر اسماعیل پسر ابراهیم پسر حسن مثنّی پسر امام مجتبی «علیه السلام» است. او صاحب کتاب (تثبیت الامامة) میباشد که از امام صادق «علیه السلام» با واسطه و از امام کاظم «علیه السلام» بدون واسطه روایت میکند».

ابوالحسن العمری در کتاب (المجدی فی انساب الطالبییّن) می‌نویسد: «کنیة او ابامحمّد فردی عفیف و زاهد بوده است و از سلاطین جور وقت دوری جسته و هدایا و مراحم آنان را اگر چه از طلا و نقره بوده، نپذیرفته است و مردم را به وصایت امام رضا «علیه السلام» دعوت می‌کرده و از سال ۲۲۰ هق تا ۲۴۶ هق که از دنیا رحلت نمود، درجبل الرسّ «کوهی در نزدیک حله» مخفی بوده است.
همچنین آقا بزرگ تهرانی از او تمجید بسیار نموده است و فرموده است: او سیدی شریف و از سادات بنی الحسن «علیه السلام» است.

از این روایت قاسم بن ابراهیم، بزرگانی از فقهاء همچون شهید اول، کفعمی، والد شیخ بهائی، شیخ بهائی در (توضیح المقاصد)، علامه مجلسی در (بحار الانوار)، شیخ عبدالله بحرانی در (عوالم العلوم)، شیخ محمد حسن نجفی در (جواهر الکلام)، شیخ جعفر کاشف الغطاء در (کشف الغطاء) و شیخ عباس قمی در (انوار البهیّه) «قدس سرهم» پس از قرن هفتم تا زمان حاضر تبعیت نمودهاند؛ که به برخی از این روایات اشاره میکنیم:

اسناد وارده در کتب حدیثی مبنی بر شهادت در روز ۷ ماه صفر

سند اول: «تثبیت الامامة»
قدیمی‌ترین منبعی که در این زمینه تا به حال یافت شده کتاب «تثبیت الامامة» تالیف «سید قاسم بن ابراهیم الرسی» است که در سال ۲۴۶ وفات یافته است. وی که خود از نوادگان حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام است، از زهاد و عباد و علمای زمان خویش بود که دارای تألیفات فراوانی است. گفتنی است وی از روات احادیث هم بوده است و بدون واسطه از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام روایت نقل میکرده است. وی در کتاب خویش چنین آورده است.
«الامام الحسن علیه السلام ابوه الامام امیرالمومنین علی علیه السلام، امه فاطمه الزهراء سلام الله علیها، ولادته: ولد فی المدینه لیلة النصف من شهر رمضان فی السنة الثالثة للهجره، القابه: التقی، الزکی، السبط، وفاته: توفی فی السابع من شهر صفر سنة خمسین من الهجرة»

سند دوم: قول شهید اول
یکی دیگر از کسانی که قائل بودند شهادت سبط اکبر حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام در هفتم ماه صفر واقع شده است، شهید اول (متوفای ۷۸۶) می‌باشند ایشان در کتاب شریف «دروس» می‌فرمایند: الامام، الزکی، ابومحمد الحسن بن علی سید شباب اهل الجنه ولد بالمدینه یوم الثلاثاء منتصف شهر رمضان سنة اثنتین من الهجرة... و قبض بها مسموما یوم الخمیس سابع صفر سنة تسع و اربعین من الهجرة. [۱]
 
سند سوم: «مرحوم کفعمی»
یکی دیگر از کسانی که قائل به شهادت امام حسن مجتبی در هفتم ماه صفر شده است، علامه بزرگوار و محدث کبیر مرحوم کفعمی صاحب کتاب شریف «مصباح» می‌باشد ایشان در این کتاب چنین می‌فرماید:» ولد فی یوم الثلاثاء منتصف شهر رمضان سنة ثلاث من الهجرة و توفی یوم الخمیس سابع شهر صفر سنة خمسین من الهجرة. [۲]
 
سند چهارم: پدر بزرگوار شیخ بهایی
یکی دیگر از بزرگانی که قایل به شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام در هفتم صفر می‌باشد مرحوم علامه شیخ حسین والد مکرم شیخ بهایی در کتاب «وصول الاخبار الی اصول الاخبار» می‌باشد وی که متوفای سال ۹۸۴ هجری است در کتاب خویش میفرماید: «هو الامام الزکی ابومحمد سید شباب اهل الجنه ولد بالمدینه یوم الثلاثاء منتصف شهر رمضان سنة اثنتین من الهجرة مسموما فی المدینة یوم الخمیس سابع شهر صفر سنة تسع او ثمان و اربعین و قیل سنة خمسین من الهجره عن سبع و اربعین سنة. [۳]
 
اسناد وارده در کتب حدیثی مبنی بر شهادت در روز ۲۸ ماه صفر و نقد در تاریخ ۷ صفر
در حالی که پیش از شهید اول، در کتب تاریخی شیعی همچون «فرق‌الشیعة» اسماعیل نوبختی، «المقالات و الفرق» سعد بن عبدالله اشعری، «اصول کافی» شیخ کلینی، «مسارالشیعة» شیخ مفید، «مصباح‌المتجهد» شیخ طوسی، «اعلام‌الوراء» و «تاج‌الموالید» مرحوم طبرسی، «روضةالواعظین» فتال نیشابوری و «کشف‌الغمة» اربلی تاریخ وفات امام حسن مجتبی (ع) را آخر صفر یا ۲۸ صفر ذکر کردند، اما از زمان شهید اول به بعد، هفتم صفر نیز در کنار ۲۸ صفر به عنوان روز شهادت آن حضرت (ع) مطرح شده است و عالمانی از شیعه همچون شیخ بهائی جبل عاملی و پدرش شیخ حسین عاملی، کاشف الغطاء و صاحب جواهر به بیان این تاریخ می‌پردازند، اما با بررسی اسناد مرتبط با این دیدگاه، مشاهده می‌شود که اینان سخن شهید اول را در این ارتباط پذیرفته‌اند؛ ولی در اینکه مستند سخن شهید چیست، مطلبی در دست نیست. یک احتمال وجود دارد که سخن وی به کتاب قاسم رسی (۲۴۶ ق) مستند باشد که در قسمت پایانی آن کتاب، تاریخ شهادت امام مجتبی (ع) در هفتم صفر ثبت شده است؛ ولی این گزارش از چند جهت در خور نقد است:

۱- کتاب تثبیت الامامة رسی درباره امامت امیرالمومنین (ع) است، نه تاریخ ولادت و شهادت امامان (ع).
۲- مطلبی که در پایان کتابش آمده، تاریخ شهادت دو امام هادی (ع) و عسکری (ع) را هم ثبت کرده است؛ در حالی که قاسم رسی پیش از امام هادی (ع) از دنیا رفت، بنابراین این مطلب پایانی کتابش از او نیست.
۳-، چون روز شهادت امام مجتبی (ع) به لحاظ تاریخ شمسی، مطابق نهم حَمَل (فروردین) بوده است و در خط کوفی به گونهٔ شکسته آن، سابع و تاسع همانند یکدیگر نوشته می‌شود، احتمالا سابع صفر به جای تاسع حَمَل، ثبت شده و این اشتباه در نسخه‌ای ثبت شده و آن نسخه به دوران شهید راه یافته و مستند گزارش او قرار گرفت. (به نقل از حجت‌الاسلام و المسلمین یدالله مقدسی)

مطلب دوم:ولادت امام کاظم «علیه السلام» صفر یا ماه ذی الحجه؟
ولادت امام کاظم «علیه السلام» در روز هفتم صفر با اینکه بین علما شهرتی پیدا کرده است ولی.

اولاً: بزرگانی، چون شیخ کلینی در (اصول کافی) و شیخ مفید در (الارشاد و مسارّ الشیعه) و شیخ طوسی «قدس سرهم» در (تهذیب الاحکام) به قول ولادت آن حضرت درهفتم صفر اعتنا نکرده و از بیان آن ساکت مانده اند.
ثانیاً: فحولی از علما، چون شهید اول در (الدروس)، شیخ محمد حسن نجفی در (جواهر الکلام) و شیخ جعفر کاشف الغطاء «قدس سرهم» در (کشف الغطاء) آن را ضعیف شمردهاند.

ثالثاً: در تاریخ ولادت امام کاظم «علیه السلام» روایاتی وارد شده است که بزرگان از محدثین، چون احمد بن خالد برقی در (المحاسن)، شیخ کلینی در (اصول کافی)، محمد بن حسن صفّار در (بصائر الدرجات) و ابن جریر طبری شیعی «قدس سرهم» در (دلائل الامامة) از ابی بصیر به طرق مختلف از امام صادق «علیه السلام» روایت کرده اند:که این ولادت پس از ایام حج سافل ۱۲۷ هـ و هنگام مراجعت حضرت صادق «علیه السلام» به مدینه و در اولین منزل پس از جحفه به نام ابواء بوده است؛ که به تصریح معجم البلدان ابواء ۳۳ میل (حدود ۵۳ کیلومتر) تا جحفه فاصله دارد.

مطلب مهم: روایت ابی بصیر قرین‌های است بر اتمام حج و بازگشت به مدینه در همان سالی که امام کاظم «علیه السلام» در ابواء به دنیا آمده، و این دلالت دارد بر اینکه امام کاظم در ماه ذی الحجه دیده به جهان گشود نه در ماه صفری که درسال ۱۲۸ هـ نقل شده است.

رابعاً: ابن جریر طبری «قدس سره» متوفای قرن چهارم در روایت دیگر از امام عسکری «علیه السلام» در (دلائل الامامة)، تصریح بر وقوع ولادت آن حضرت در ماه ذی الحجة نموده است.

همچنین حجت الاسلام شهاب مرادی هم در وبلاگش به ریشه‌های تاریخی این موضوع مهم اشاره کرده:

از دیرباز در حوزه هزار ساله نجف اشرف هفتم صفر را روز شهادت امام مجتبی علیه السلام می‌دانند و شیعیان عراق و سایر کشور‌ها نیز در این روز برای سبط اکبر؛ امام مجتبی علیه السلام اقامه عزا می‌کنند، اما در ایران شهادت سبط اکبر بیست و هشتم صفر است همزمان با رحلت پیامبر اعظم. چرا؟

به دلیل اختلاف روایت؛ دو قول برای روز شهادت امام حسن مجتبی نقل شده است:

۱. بیست و هشتم صفر؛ بر اساس نقل شیخ کلینی و شیخ مفید و شیخ طبرسی. رضوان الله علیهم
۲. هفتم صفر؛ بر اساس نقل شهید اول، کفعمی، شیخ بهایی، علامه مجلسی، مرحوم صاحب جواهر، شیخ کاشف الغطاء و محدث قمی، رضوان الله علیهم

هرچند حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی موسس معظم حوزه علمیه قم فقط هفتم صفر برای امام مجتبی اقامه عزا می‌کردند و به امر ایشان در آن روز بازار هم برای اقامه عزا تعطیل می‌شده و هنوز هم در برخی از بیوت مراجع در قم روز هفتم صفر برای امام مجتبی روضه برپا می‌شود، اما همچنان در تقویم رسمی کشور هفتم صفر روز ولادت امام موسی بن جعفر علیهما السلام درج می‌شود که بنابر برخی پژوهش‌های انجام شده قطعا ماه ولادت ایشان ذی الحجه است و هفتم صفر ولادت آقا موسی بن جعفر سلام الله علیه نیست! و اگر هم ولادت باشد نکته مهم این است که محرم و صفر ماه حزن اهل بیت است و بسیاری از بزرگان ما مانند استاد فقید ما آقای مجتهدی رحمه الله تقیّد داشتند که در روز هفتم صفر مجلس روضه تشکیل شود و روضه امام مجتبی یا امام کاظم خوانده شود و تاکید می‌کردند این روز‌ها حتی اگر تولد امام معصوم هم باشد، روز سرور نیست، روز‌های اسارت اهل بیت امام حسین و ماه حزن است!

و نکته جالبی که می‌فرمودند این بود که "چون ناصرالدین شاه تولدش در این روز بود و برای اینکه روز تولدش مصادف با شبِ وفات امام جسن مجتبی نباشد تا بتوانند جشن بگیرند این دست کاری را در تقویم کرده اند. " که در حد یک احتمال می‌شود پذیرفت، اما قابل تامل است، چون واقعا تولد او در همین روز بوده ششم صفر و قبل از آن قول بیست و هشتم مرسوم نبوده و الان هم فقط منحصر به ایران است!

آیت الله محمد غروی عضو شورای عالی حوزه، در این رابطه بیان کرد که آنچه در میان عامه مردم در رابطه با سالروز شهادت امام حسن مجتبی (ع) مشهور و معروف است روز ۲۸ صفر است. اما بزرگان و علما روز ۷ صفر را به عنوان روز شهادت این امام همام، روز عزا و تعزیه می‌دانند.

غروی با بیان این که تمام شیعیان در دنیا به غیر ایران هفتم صفر را به عنوان روز شهادت امام حسن مجتبی (ع) عزاداری می‌کنند، می‌گوید: در کشور ما این روز به عنوان سالروز میلاد امام هفتم (ع) تبریک گفته می‌شود در حالی که در کل عالم اسلام، شیعیان در این روز عزادار هستند. من در سفر‌های تبلیغی که به کشور‌های مختلف اروپایی، آسیایی و حاشیه خلیج فارس داشته ام، دریافتم که شیعیان این مناطق از این مسئله ناراحت هستند و اعتراض می‌کردند که چرا وقتی همه ما در عزا هستیم ایران این روز را جشن می‌گیرد و تبریک می‌گوید. در تاریخ روایتی مبنی بر شهادت امام حسن مجتبی (ع) در هفتم صفر وجود دارد که از زمان صفویه تصمیم گرفته شد این روایت به ۲۸ صفر منتقل شود تا در این روز دو مناسبت رحلت رسول ا... (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع) و در ۲۹ صفر هم شهادت امام رضا (ع) واقع شود.

این مسئله در عصر صفویه ترویج شد که برخلاف واقعیت‌های تاریخی است. به همین دلیل تمام شیعیان به غیر از شیعیان ایران در روز هفتم صفر به عزاداری می‌پردازند. در گذشته تمام شیعیان دنیا، هفتم صفر را به عنوان سالروز شهادت امام حسن مجتبی (ع) عزاداری می‌کردند، اما در عصر صفویه در ایران مناسبت هفتم صفر را به ۲۸ صفر تغییر دادند.

در منابع کهن تنها به سال تولد امام کاظم (ع) در سال ۱۲۸ ه. ق اشاره شده است بعد‌ها در منابع دست دوم قید ماه صفر اضافه شد و در منابع بسیار متاخر نزدیک به قرن دهم به بعد از جمله در کتاب بحرالانساب قید هفتم صفر ذکر شده است و بنابر تتبعی که شده تنها کتابی که میلاد امام را به هفتم صفر نسبت می‌دهد همین کتاب است و تمام کتاب‌های بعد به این کتاب استناد نموده اند حتی در اصول کافی فقط سال تولد امام ذکر شده است.

تاریخ واقعی تولد امام موسی کاظم (ع): در جلد دوم این کتاب در صفحه ۳۰، در حدیث ۱۱۳۰ آمده است که ابی بصیر نقل می‌کند که من سال ۱۲۸ ه. ق همراه با امام صادق (ع) به حج مشرف شدم. وقتی از حج برگشتیم و به شهرک ابواء (بین مکه و مدینه) رسیدیم، مادر امام کاظم (ع) درد زایمانشان گرفت و آن حضرت، آن جا به دنیا آمدند؛ بنابراین وقتی در راه بازگشت از موسم حج حضرت به دنیا آمده باشند بسیار بعید است که ایشان در ماه صفر به دنیا آمده باشند؛ پس تاریخ هفتم صفر به عنوان سالروز میلاد امام کاظم (ع) اصلا صحت ندارد و علمای شیعه بنا را به این گذاشته بودند که دو ماه محرم و صفر عزا باشد و همان طور که حسینیه‌ها و مساجد همه سیاهپوش می‌شوند و این سیاهپوشی تا آخر ماه صفر ادامه یابد.

در مقابل ماه شعبان تمام یادبودهایش جشن و سرور و تولد باشد و یادبود عزا در شعبان گرفته نشود این ماه برای سرور و شادی و ماه محرم و صفر هم برای یادبود‌های عزا باشد.
بنابر این میلاد امام کاظم (ع) یا ۱۷ ماه ذی الحجه یا ۲۷ ذی الحجه سال ۱۲۸ ه. ق بوده است. چون ذی الحجه آخرین ماه سال قمری است و میلاد امام (ع) هم در روز‌های آخر این ماه واقع شده است به همین دلیل گاهی در تاریخ اشتباه شده و به جای سال ۱۲۸ ه. ق سال ۱۲۹ ه. ق نوشته شده است.

این مدرس حوزه علمیه قم با اشاره به این که ذکر روز هفتم صفر به عنوان میلاد امام کاظم (ع) پس از درگذشت مرحوم بروجردی و در زمان پهلوی در تقویم‌ها ثبت شد، می‌گوید: من تاکنون در هیچ تقویمی قبل از رحلت مرحوم آیت ا... بروجردی، ندیدم که میلاد امام باقر (ع) و امام کاظم (ع) در اوایل ماه صفر ذکر شود و این ماجرا پس از درگذشت مرحوم بروجردی (ره) که علما علیه شاه قیام کردند، انجام شد. شاه تصمیم گرفت علیه حوزه اقدامی کند و، چون حوزه هفتم ماه صفر را شهادت امام حسن مجتبی (ع) می‌دانست، در مقابل، شاه در تقویم‌ها این روز را به عنوان میلاد امام کاظم (ع) مطرح کرد که ثبت شد. هنوز هم پس از گذشت سال‌ها از این موضوع، دفاتر مراجع و علما هفتم صفر را به عنوان شهادت امام حسن مجتبی (ع) می‌دانند و عزاداری می‌کنند. اما صداوسیما و رسانه‌ها این روز را به عنوان روز میلاد مطرح می‌کنند. حتی در قم در صحن حرم حضرت معصومه (س) دعوایی پیش آمد سخنران کاروان کربلایی‌ها که برای عزاداری به حرم آمده بود، در سخنانش گفته بود از مظلومیت‌های امام دوم (ع) این است که در مهد تشیع در ایران در روز شهادت ایشان جشن می‌گیرند و تبریک می‌گویند.

وی هم‌چنین اظهار کرد: از لحاظ اسناد تاریخی، مرحوم شیخ کفعمی در قرن ۹ در کتاب «مصباح بلدالامین»، هفتم صفر را زمان شهادت امام حسن مجتبی (ع) اعلام کرده و لذا معمول شیعیان غیر ایرانی، مخصوصا شیعیان عراق این است که هفتم صفر را شهادت امام حسن (ع) می‌دانند و عزاداری می‌کنند.

ظاهرا قبل از تشکیل دولت صفوی، سایر شیعیان و عمدتا شیعیان عراق، ۷ صفر را شهادت امام حسن مجتبی (ع) اعلام می‌کردند و این‌که شهادت امام حسن (ع) ۲۸ ماه صفر اعلام شده، البته از لحاظ منابع تاریخی درست است؛ یعنی هم مرحوم شیخ کلینی در «کافی» و هم مرحوم شیخ مفید در «الارشاد» ۲۸ صفر را اعلام کرده‌اند و شیخ تبریزی صاحب «اعلام‌الوری» گرچه خمیر‌مایه اصلی‌اش از «الارشاد» شیخ مفید است، اما همه این بزرگان ۲۸ صفر را شهادت امام حسن (ع) اعلام کرده است.

غروی در مورد ثبت شهادت امام حسن (ع) در دوران صفویه گفت: در زمان صفویه، چون تشیع مذهب رسمی شده بود، با مشورت علما برای اینکه اعلام عزا و تعطیل رسمی کنند، لذا وفات پیامبر (ص)، شهادت امام حسن (ع) و امام رضا (ع) را در یک روز در آخر ماه صفر جمع کردند تا هم عزاداری شکوه‌مند‌تری برگزار شود و هم از تعدد تعطیلی جلوگیری شود و این باعث شد که سایر شیعیان به خصوص شیعیان عراق مخالفت خود را با این تقویم اعلام کنند. این استاد حوزه علمیه قم در ادامه خاطرنشان کرد: مرحوم آیت‌الله‌العظمی شیخ عبدالکریم حائری یزدی که درس خوانده نجف و کربلا بود، بعد از هجرت از نجف به سوی ایران، این روش را از علمای نجف و کربلا به ایران و قم انتقال داد و از آن وقت به بعد، علما در این روز برای امام حسن (ع) عزاداری می‌کنند.

وی در مورد میلاد امام کاظم (ع) و امام باقر (ع) هم اظهار کرد: اعلام میلاد امام کاظم (ع) در هفتم صفر در میان شیعیان سابقه ندارد و از زمان صفویه و بعد از مشورت با علما قرار شد که در دو ماه محرم و صفر تمام حسینیه‌ها و مساجد، سیاه‌پوش باشد. زمانی که برای تبلیغ به کشور‌های خارجی می‌رفتیم، با این مشکل مواجه بودیم؛ یعنی آن‌جا، هفتم صفر برای شهادت امام حسن (ع) عزاداری می‌کردند، در حالی که رسانه‌های ایران تبریک و جشن و سرور داشتند و این دو رفتار متناقض، برای آن‌ها سؤال‌برانگیز بود.

وی در مورد تاریخ تولد امام کاظم (ع) نیز گفت: علامه شوشتری صاحب «قاموس‌الرجال» گفته است که «لم یعین احد شهره»؛ یعنی هیچ‌کس ماه تولد امام کاظم (ع) را تعیین نکرده است، چه برسد به روز تولد! و در منابع تاریخی فقط سال تولد ذکر شده است؛ ولی شیخ تبریزی در کتاب «إعلام‌الوری» و «تاج‌الولید» و هم‌چنین مرحوم «ابن شهرآشوب» در کتاب «مناقب آل ابی‌طالب» روز تولد امام کاظم (ع) را ۷ صفر اعلام کرده‌اند و هیچ نقل دیگری در این زمینه نیست، اما قبل از قرن ۵ و ۶ هجری؛ یعنی مرحوم «شیخ کلینی» در «کافی» یا مرحوم «شیخ مفید» در «الارشاد» هیچ روز و ماهی را برای تولد امام کاظم (ع) اعلام نکرده‌اند، لذا کلام علامه شوشتری به بعد از قرن ۶ مربوط می‌شود، بالاخره تعیین تولد امام کاظم (ع) مربوط به متأخرین است.

وی در مورد عزاداری یا جشن در ۷ صفر اعلام کرد: برنامه هایمان با سایر شیعیان جهان باید هماهنگی داشته باشد و آن بنای ۵۰۰ ساله علمای شیعه که از زمان صفویه پایه‌گذاری شده بود را هم برهم نزنیم، لذا تولد امام باقر (ع) در سوم صفر و تولد امام کاظم (ع) در هفتم صفر را از مراسم‌های جشن در محرم و صفر خارج کنیم، مخصوصا، تولد امام باقر (ع) که در ماه رجب گرفته می‌شود.

غروی درباره جشن و سرور در ۷ صفر گفت: چه لزومی دارد که این روز جشن گرفته شود، در حالی که در این روز تمام علما در قم و جهان عزادار هستند و آن‌چه از ابتدای رسمیت یافتن تشیع رخ داد بنا بر این نبوده است که برای هر معصومی جشنی برپا کنند، بلکه فقط برای میلاد حضرت رسول (ص)، امام علی (ع)، امام حسین (ع) و البته امام صادق (ع)، امام رضا (ع) و امام زمان (عج) جشن و سرور گذاشته شود و هیچ‌کس نمی‌تواند از منابع تاریخی نشان بدهد که شیعه از ابتدا بنا بر جشن گرفتن تمام موالید معصومین (ع) داشته است، لذا به طریق اولی نباید جشن و سروری در زمان سیاه پوشی جامعه دینی برای عزای امام حسین (ع) رخ دهد.

وی در پایان خاطرنشان کرد: اینکه در ۷ صفر عزاداری برای امام حسن (ع) داشته باشیم، علاوه بر اینکه احترام به شیعیان غیر ایرانی و علماست، بلکه همان‌طور که گفته شد، از مرحوم شیخ کفعمی نقل به شهادت امام حسن (ع) در ۷ صفر وجود دارد، لذا گرچه نقل شهادت در ۷ صفر نسبت به ۲۸ صفر ضعیف‌تر است، ولی اگر ۲ روایت داریم، که یکی روایت نقل سندی بلااشکال است و دیگری روایتی ضعیف است، اما عمل علما طبق آن روایت ضعیف است نه آن روایت قوی، لذا عمل را مرجح می‌دانند، فلذا علما مبنایشان در مسائل فقهی هم این‌گونه است؛ یعنی عمل را اقوی از سند می‌دانند.
ارسال نظرات
صفحه نخست